kutubhona

(الرَّفَثُ ) Бу сўз аслида сўкиниш, беадаб гапларни айтиш маъносини англатади. Бу ерда у қўшилиш, жимо қилиш маъносида келяпти.

2- Аллоҳ сизларнинг рамазон кечаларида аёлларингиз билан қўшилиб, ўзларингизга ўзларингиз хиёнат, зулм қилаётганингизни билди ва сизларни кечирди, гуноҳинглардан ўтди, қилган ишларинг учун жазоламади. Мана энди бу ишни ҳалол қилди. Энди рўза кечаларида аёллар билан қўшилиш гуноҳ эмас.

Абу Ҳурайра р.а. ривоят қилади: «Мусулмонларга хуфтон намозидан кейин то ифторликкача еб-ичиш ва аёллар билан қўшилиш ҳаром қилинганди. Умар ибн Ҳаттоб р.а. хуфтон намозидан кейин оиласига тегиб қўйди (аёли билан қўшилиб қўйди). Сорма ибн Қайс эса шом намозидан кейин ухлаб қолиб, Пайғамбар с.а.в. хуфтон намозини ўқиган пайтда уйғонди ва еб, ичди. Тонг отгач, Пайғамбар с.а.в.нинг олдиларига келиб, бўлган воқеани айтиб берди. Шунда Аллоҳ Таоло

أُحِلَّ لَكُمْ لَيْلَةَ الصِّيَامِ الرَّفَثُ إِلَى نِسَآئِكُمْ
(сизларга рўза кечасида хотинларингизга қўшилиш ҳалол қилинди) оятини нозил қилди.63

تَخْتانُونَ أَنفُسَكُمْ
(ўзларингга хиёнат қиляпсизлар). Бу сўз хиёнат қилиш маъносида. Яъни, рўза кечасида жимо қилиб, ўзларингизга ўзларингиз хиёнат, зулм қиласизлар.
(بَاشِرُوهُنَّ ) яъни, улар билан рўза кечаларида жимо қилинглар. Бу буйруқ мубоҳликни ифодаловчи буйруқдир. Мубошарат қилиш мужомаат-жимо қилишдан киноядир. Ҳар иккисида ҳам бадан баданга тегади. Унинг мубоҳлигига қарина у тақиқлангандан кейин буюриляпти. Шу билан иш аслига яъни, мубоҳлигига қайтяпти. Усул китобларида битилган қариналар ҳақидаги баҳсларда шундай дейилган.

(وَابْتَغُواْ مَا كَتَبَ اللّهُ لَكُمْ ва Аллоҳ сизлар учун ёзган нарсани талаб қилингиз!). Аллоҳ сизларнинг тақдирингизга битган болани истанглар. Мубошарат фақат шаҳват учунгина эмас, никоҳдан кўзланган асл мақсад учун – насл қолдириш учун қилинади.

«تَنَاكَحُوا تَنَاسَلُوا فَإِنِّي مُفَاخِرٌ بِكُمْ الْأُمَمَ يَوْمَ الْقِيَامَةِ»

«Никоҳланинглар, насл қолдиринглар. Зеро, мен қиёмат кунида сизлар билан бошқа умматлар олдида фахрланаман».64 Бу ердаги

(63) Дуррул Мансур: 2/457. Тафсири Табарий: 2/194.

(64) Абу Довуд: 2/220, 2050-рақам. Насоий: 3227. Ибн Можа: 1846. Аҳмад: 3/158, 254. Ибн Ҳаббон: 9/338.